Wat opnieuw zo hard binnen komt: de ‘civil society’, de sociale bewegingen, ‘de mensen’, ze hebben geen enkele macht. In de jaren ’80 kwamen er in Brussel honderdduizenden op straat tegen de raketten. ’s Avonds stonden die raketten er. In 2003 kwamen we met miljoenen mensen op straat tegen de oorlog in Irak. De oorlog begon. In 2023 komen we met miljoenen mensen op straat tegen de oorlog in Gaza. We stoppen niet, zegt Netanyahou. Goed zo, zegt President Biden. En veel Europese regeringen onthouden zich bij een resolutie over een staakt-het-vuren.
Wat scheelt er dan? Misschien dat we geen enkele organisatie hebben die sterk genoeg is om iets echt af te dwingen. Of toch wel, één: de vakbonden. En ook dat we geen instrumenten hebben om onze eisen kracht bij te zetten.
Ik zie maar twee mogelijkheden: de internationale vakbondsbeweging die de export van wapens naar de oorlogsgebieden blokkeert. En die beweging moet uiteraard werken met steun van andere sociale bewegingen.
Een tweede mogelijkheid is de optelsom van individuele acties: stoppen met belastingen betalen. Het is met ons belastingggeld dat wapens worden gekocht, véél belastinggeld. Het betekent dat er wordt bespaard op sociale diensten, op alles wat nodig is om mensen goed te laten leven.
Heb ik iets over het hoofd gezien?