Het goede doel

U heeft het vast wel gelezen: Jeff Bezos, af en toe de rijkste man ter wereld als Elon Musk hem geen voetje licht, wil zijn vermogen – een slordige 124 miljard USDollar – aan het goede doel schenken.

En tegelijk deelt de heer Bezos mee dat zo’n tienduizend personeelsleden naar huis mogen. Niet meer nodig.

Verder doet de heer Bezos er alles aan om vooral geen vakbond in huis te hebben. Hij zorgt zelf wel voor het welzijn van zijn werknemers. Hij stuurt zelf wel een mailtje om te zeggen dat hij hen niet meer hoeft.

Maar, zo denkt U misschien, toch is het mooi meegenomen, dat van die 124 miljard. Wie weet komt dat geld toch zijn ontslagen werknemers ten goede, of arme kindertjes, of vluchtelingen die anders honger lijden.

Dan bent U veel te optimistisch en wellicht moet die ballon van de filantropie eens grondig worden doorprikt.

Geld geven voor het goede doel, zo zegt de V.S.- wetgeving, wordt aangemoedigd. U mag dat aftrekken van uw belastingaangifte. Mooi. Voordeel één.

Maar, zo weten de heren Bezos en Zuckerberg en Musk en Buffett en Gates, U moet dat geld niet meteen uitgeven. Het volstaat het over te schrijven naar een fonds of stichting, en klaar is kees. Het mag daar rustig blijven staan, jarenlang of gewoon voor altijd. Mooi meegenomen!

Of met andere woorden, al die heren verkopen gewoon gebakken lucht en ze weten dat zeer goed. Ze doen alsof. Ze graaien en graaien en wekken de indruk dat ze ‘iets’ terug geven aan de maatschappij.

Belasting betalen? Nee, dat is echt niet meer van deze tijd. Vakbonden? Kom nou.

Wie gelooft die mensen nog?