De kinderen van de Republiek

Tegen de kinderen van de moeilijke wijken, wat ook hun oorsprong is, wil ik zeggen dat ze allemaal dochters en zonen van de Republiek zijn… We zullen niets opbouwen als we toelaten dat het racisme, de onverdraagzaamheid, het schelden en de beledigingen blijven toenemen… Met geweld los je nooit iets op”.

Wie denkt dat dit woorden van vandaag zijn, vergist zich. Het was de Franse President Chirac die ze uitsprak toen in 2005 eveneens zware rellen uitbraken na de dood van twee door de politie achtervolgde jongens, geëlektrocuteerd toen ze zich verscholen in een electriciteitskabine.

Vandaag is president Macron voorzichtig, maar zijn politiemensen en sommige politici spreken over ‘les hordes sauvages’, ‘des nuisibles’ … allemaal woorden die deze jonge mensen buiten de samenleving plaatsen. Chirac was beslist niet progressief, maar hij besefte wel dat er een ‘fracture sociale’ bestond. Macron had het eerder over ‘dé-civilisation’.

Die videospelletjes toch …

Duizenden mensen gearresteerd, duizenden auto’s in brand gestoken, winkels geplunderd, een burgemeester belaagd, erg veel ‘vuurwerk’… De rellen van de afgelopen dagen in Frankrijk zijn niet min.

De aanleiding is niets anders dan de moord op een zeventienjarige jongen in Nanterre, neergeschoten bij een controle van de verkeerspolitie. Het filmpje van het gebeuren is erg duidelijk: van enige zelfverdediging is geen sprake. Je hoort de politieman zelf zeggen: je krijgt een kogel in je kop. En zo gebeurde.

Bij dergelijke dramatische gebeurtenissen verwacht je wat bezinning, introspectie bij politie en politici. Hoe kon zo iets gebeuren? Waarom zoveel geweld?

Veel sociologisch onderzoek is zelfs niet nodig. De situatie in de banlieues is gekend, de discriminatie, het racisme, de uitzichtloosheid van deze jongeren. En vooral, elk van die jongens moet vandaag denken: dat had ik kunnen zijn die werd neergeschoten.

Een goed rapport over een ander stedenbeleid werd enkele jaren geleden gewoon in de onderste la gelegd.

En de President die het hoogste en laatste woord heeft, die het contact met ‘het volk’ wil herstellen na de rampzalige pensioenhervorming, weet het: deze jongens spelen hun videospelletjes na. Daadkracht! Repressie! Moraliteit! En zonder twijfel denk hij ook nog: Beschaving!

Is er iets veranderd de afgelopen honderd jaar?

En wie heeft hier baat bij, wat dacht U?