Tag: ongelijkheid

‘Wie nog eens iets ernstig over ongelijkheid wil lezen’, twittert Ive Marx. ‘iets ernstig’? Ha, hij verwijst uiteraard naar het boek van Paul Goossens!

Niet dus. Hij verwijst naar een artikel in De Tijd waar een aantal academici hun wijsheid mogen etaleren over ongelijkheid. Of het al dan niet belangrijk is. Of het al dan niet de groei afremt. En of er meer belasting op kapitaal moet komen.

‘Een econoom verkiest belastingen die het totale welvaartsverlies minimaliseren. Dan is het beter de belasting op arbeid te verlagen, want daar is het effect groter: als je arbeid meer belast, gaan mensen minder werken of vroeger met pensioen.’ Dat soort waarheden.

Belastingen zouden dus ‘welvaartsverlies’ betekenen! Openbare diensten? Openbaar vervoer? Onderwijs? Gezondheidszorg?

Ach, ‘iets ernstig over ongelijkheid’, het zou zo anders kunnen. Niet kunnen is gewoon niet willen. Niet willen lezen, niet willen horen, niet willen weten.

Wat Conner Rousseau vandaag vertelt is volkomen in lijn met wat al decennialang mondiaal en Europees wordt gepromoot. De sociale zekerheid moet eraan. Werkloosheid en pensioenen zijn te duur. We streven naar basisbanen en basispensioenen! Wij strijden tegen de armoede! En de goegemeente loopt in de val.

Opvallend: Conner spreekt niet over een vrouw die huismoederschap verkiest boven een baan, maar boven een uitkering! Om subliminaal nog eens het zwarte beeld te versterken van al die vrouwen die ‘sociale fraude’ plegen.

Ja, we leven in België in een ‘zonnige paradox’, maar er werd heel veel kou geleden de afgelopen maanden. Dat hebben die academici met ‘ernstig’ nieuws over ongelijkheid niet gemerkt. En op 1 mei blijven ze thuis.

Branko Milanovic heeft nieuwe cijfers gepubliceerd over de mondiale inkomensongelijkheid. Die is nu anders dan twintig jaar geleden, zo stelt hij, maar daarom niet minder.

Voor de periode tussen het eind van de Koude oorlog (1989) en de crisis van 2008 was er het beroemde olifantje: door het ‘China-effect’ stegen de inkomens van de middenklasse daar, terwijl de middenklasse in rijke wersterse landen er op achteruitging. Pijlsnel vooruit gingen de 1 % rijksten.

Vandaag is het anders. Tussen 2008 en 2018 (net voor de COVID-crisis) zijn de inkomens in Azië blijven stijgen, er was eigenlijk geen sprake van crisis in China. De topinkomens in de V.S. gingen echter achteruit en voor de mondiale rijken was het min of meer een verloren decennium.

Die inkomensstijging in China en ook India heeft gevolgen voor de mondiale inkomensverdeling. De mondiale middenklasse gaat erop vooruit en Azië vervangt de laagste inkomensklassen van de rijke landen. Italianen b.v. zijn vandaag relatief armer dan Chinese stedelingen.

Dit is de grootste verandering in de inkomensongelijkheid sinds de Industriële Revolutie. De ongelijkheid vermindert niet, maar ze ziet er wel anders uit.

De twee rijkste mannen van Mexico, Carlos Slim en German Larrea (respectievelijk actief in de telefonie en de mijnbouw) zijn even rijk als de helft van de totale bevolking van Latijns Amerika.

De 97 multimiljonairs van Latijns Amerika zijn even rijk als 60 % van de totale bevolking van het subcontinent.

Eind 2021 verdiende 10 % van de bevolking in Latijns Amerika evenveel als 77 % van het totale inkomen van alle gezinnen in de regio.

En ja, drie van de vier multimiljonairs is vandaag rijker dan vóór de crisis.