Ik vermoed dat de meesten onder ons met wat leedvermaak de politieke bokkesprongen van de afgelopen dagen in het Verenigd Koninkrijk volgen. De Conservatieven bakken het heel erg bruin, de eerste premier moet opstappen, de tweede premier komt met ‘grootse’ plannen en moet, na nauwelijks een maand, alweer de baan ruimen. Zo ziet het er toch naar uit.
Haar nieuwe Minister van Financiën gooit schaamteloos haar eerder bekend gemaakte plannen de prullenmand in, maar Liz zegt op post te willen blijven, ‘in het belang van het land’, uiteraard.
Alles wijst er op dat de tijd gekomen is voor Keir Starmer van Labour. Zelfs The Economist kijkt er naar uit…
We kunnen er meewarig mee lachen, maar het is eigenlijk tragisch.
Zelfs een rijk industrieland als het Verenigd Koninkrijk kan niet langer een eigen beleid bepalen. De financiële markten oordelen en breken.
Mocht Labour aan de macht komen, dan wordt het eveneens voor een soberheidsbeleid, iets minder wreed dan wat nu op het conservatieve programma staat.
Enkele jaren geleden, toen iets vergelijkbaars met Griekenland gebeurde, dachten we alle schuld aan de E.U. te kunnen geven en sommigen dachten zelfs dat Griekenland ‘soeverein’ uit de Euro kon stappen.
Het is nu de beurt aan ‘Britaly’ zoals The Economist misprijzend schrijft.
Regeren doe je vandaag onder de voogdij van de financiële markten. Jeremy Corbyn weet dat.