Het zijn twee voorbeelden, niets meer maar ook niets minder dan dat. Een beetje opzoekingswerk en je kan de lijst langer maken.
In het derde kwartaal van 2022 maakte Shell voor 9,5 miljard USDollar winst. Dat is dubbel zoveel als in dezelfde periode vorig jaar.
BP maakte in datzelfde kwartaal een winst van 8,2 miljard USDollar.
Voor alle duidelijkheid: dat is respectievelijk 9.500.000.000 en 8.200.000.000 USDollar.
Die astronomische cijfers hebben niets te maken met ‘verstandige bedrijfsbeslissingen’ of ‘goed beheer’. Ze zijn gewoon het gevolg van ‘de markt’, de oorlog van Rusland in Oekraïne en de economische sancties tegen Rusland. Mooi meegenomen.
Het geld gaat ook niet naar nieuwe produktieve investeringen, naar onderzoek voor koolstofarme energie, neen, het gros gaat naar de aandeelhouders: 6,8 miljard USDollar voor Shell en 4,1 miljard USDollar voor BP. Voor één kwartaal dus, dit zijn drie maanden.
We weten dat voor elke Dollar die er bij BP in koolstofarme energie wordt geïnvesteerd, er 26 Dollar naar fossiele energiebronnen gaan en 46 Dollar naar de aandeelhouders. Shell doet niet beter. Daar kan geen enkele COP tegenop.
En hier wringt het schoentje pas echt. Want Staten laten dit toe of moedigen het zelfs aan. De afgelopen veertig jaar ging bijna al het geld naar aandeelhouders – vandaar de ontzaglijke hoge en groeiende ongelijkheid – en nauwelijks iets naar investeringen, laat staan de werknemers.
Oliemaatschappijen hebben eigendomsrechten die ze met alle middelen verdedigen. Staten kijken oogluikend toe. Burgers betalen. De voorgestelde overwinstbelasting is niet meer dan het afschrapen van enkele kruimeltjes.
Hoe lang aanvaarden we dit nog?
